Moro d'Alba, plan

“What’s the bigger plan?”

Via een van de vele bochtige weggetjes die de Marken rijk is, bereik je Sant’Amico waar boven op de heuvel de agriturismo van Francesca Marotti Campi praktisch in de wijngaard ligt. Op het pad naar de agriturismo worden we door Francesca en Anna Maria de eerste keer al verwelkomd alsof we na lange tijd teruggekeerde vrienden zijn. In ons huisje staat de Lacrima di Morro d’Alba al klaar. Het uitzicht over de glooiende heuvels met wijngaarden en olijfbomen is schitterend en we voelen er ons direct thuis.

De agriturismo blijkt eigenlijk de hobby van Francesca te zijn. Haar man Giovanni is gepensioneerd en heeft zich na zijn pensionering op de wijngaard toegelegd. Omdat Francesca niet stil wilde zitten, hebben zij een huis met een aantal stallen en schuren omgebouwd tot een uniek zomerverblijf. Anna Maria en haar partner Steve zullen later een belangrijke rol blijken te spelen bij onze beslissing om in de Marken een appartement te kopen. Anna Maria zorgt voor de receptie en Steve is de klusjesman. “Hoe zijn jullie hier gekomen?” vragen we Anna Maria nieuwsgierig als we doorkrijgen dat zij wel erg goed Engels speekt. “Een lang verhaal” zegt ze en direct volgt een uitnodiging om naar hun casa colonica aan de voet van de wijngaard te komen.

Deze receptioniste en klusjesman bleken een succesvolle carrière in hartje Londen achter de rug te hebben. Hij had een goedlopend bedrijf en zij was succesvol in de financiële wereld. Toen zij voor het eerst in tijden een keer ’s avonds thuis kwam in plaats van ’s nachts, bleek Steve er niet te zijn. Na enkele uren was bij haar de ongerustheid toegeslagen. “Waar zat je?” had ze hem gevraagd toen hij eindelijk thuiskwam.”Ik was naar mijn wekelijkse squashavond”. “He, zit je op squash dan?” was haar reactie. “Ja, al vier maanden!” “Tijd voor iets anders” dachten ze toen. Weg van de situatie van geleefd worden.

Zij hadden hun baan opgezegd en het bedrijf verkocht, hadden een camper gekocht en waren dwars door Italië gaan rijden op zoek naar een plek waar ze zich thuis zouden voelen. Uiteindelijk was hun keuze gevallen op de Marken. Vervolgens hadden zij deze boerderij aan de voet van de wijngaard gekocht, waar nog veel aan moest worden opgeknapt. Giovanni had hun direct voor de agriturismo aangenomen, waardoor ze in ieder geval een basis hadden.

Af en toe kregen zij in het begin nog visite van hun oud-collega’s uit Londen. Die keken en luisterden dan met interesse naar wat Anna Maria en Steve aan het doen waren gevolgd door de voor hun onvermijdelijke vraag: “Ok, what’s the bigger plan?” Want het zou toch zeker niet de bedoeling zijn dat Steve de rest van zijn leven het zwembad op een agriturismo ging schoonmaken? Anna Maria zou toch zeker een plan hebben om haar beginnende olijfoliehandel winstgevend te maken? Hun antwoord: ”There is no bigger plan” liet deze vrienden dan in verbijstering naar hun financiële bolwerken terugkeren.

Op die mooie zomeravond in de wijngaard genietend van de zelfgemaakte wijn begrepen wij direct wat zij bedoelden. Dat is één van de vele dingen die de Marken zo bijzonder maken. De mensen weten hier te genieten van het moment.