Het is een maandag in augustus en we genieten van één van de vele heerlijke zomeravonden hier. Na het eten zitten we voor de afweging: “Blijven we op ons terras van het uitzicht genieten of zullen we nog even naar die Sagra in Casine?” Casine is een kleine deelgemeente van Ostra, het is maandag en het is de derde dag van de Sagra, dus wij verwachten een klein plaatselijk feestje.
We rollen met de auto rustig een kilometer de heuvel af en vlak voor Casine worden we tegengehouden door vriendelijke verkeersregelaars. We worden naar een akker geleid met honderden auto’s en zelfs een aantal bussen. De Sagra delle Pappardelle al Cinghiale is dus schijnbaar omvangrijker dan verwacht.
Al snel komen we op een gezellig feestterrein. Inmiddels weten we al hoe het werkt bij dit soort feesten. Er liggen briefjes klaar met wat je kunt eten en drinken, daarop kruis je aan wat je wilt, vervolgens ga je naar de kassa waar je de bijpassende bonnetjes krijgt en dan ga je in de verschillende rijen staan afhankelijk van je keuze.
“Due Pappardelle al Cinghiale” roepen we enthousiast als we tot de kassa zijn doorgedrongen. Met een meewarige blik legt de kassier ons uit dat de Pappardelle al Cinghiale waarschijnlijk op zal zijn tegen de tijd dat wij aan de beurt zijn. En inderdaad, er staat een enorme rij bij het eten waar de sagra haar naam aan ontleent. Gelukkig is er genoeg lekkers op de kaart, dus we besluiten tot pappardelle met ‘iets anders’. Onze rij is een stuk korter en er is intussen van alles te zien. In de keukens wordt keihard gewerkt en in de rij treffen vrienden elkaar.
De wachtenden hebben de taken goed verdeeld. Eén haalt het eten, de ander de wijn. Vaak haalt de wijnfles de tafel echter niet. De wijn die je eigenlijk voor het eten had gehaald deel je spontaan met kennissen die je toevallig in de rij tegenkomt. Haal je gewoon weer een nieuw bonnetje. Het leven is eigenlijk zo simpel, maar het helpt als je mensen ziet die het je voordoen.
Voor je het weet, ben je aan de beurt en krijg je een dienblad, bestek en je bestelling. Vervolgens schuif je aan bij lange tafels.
Er wordt op mijn schouder getikt. Ik krijg de vraag of ik een lot wil kopen voor de Lotteria di beneficenza “Fortuna Solidale”. Ik begrijp dat het geld van deze loterij ten goede komt aan de plaatselijke bevolking en dus besluiten we één lot te kopen.
Er is een podium waarop een bandje gezellige ‘anni sessanta’ muziek speelt. Het bandje heet heel toepasselijk ‘La Via Giusta’ (De juiste weg). Er wordt een soort line dance op gedanst. Bijzonder om te zien hoe tientallen mensen allemaal op hetzelfde moment de juiste stap zetten. Men kijkt er zeer serieus bij en de pasjes zijn bij ieder nummer anders, maar iedereen lijkt te weten hoe er gestapt moet worden. Een interessant schouwspel.
Later op de avond is er een mooie voorstelling van een stijldansgroep en tegen het eind van de avond is er dan de trekking van de loterij. Ook dit blijkt een serieuze zaak. Een politieagent is aangesteld om de eerlijke gang van zaken in de gaten te houden. De loterij begint en naast mij zie ik een oudere dame met zeker 10 loten die gepassioneerd het wiel van de loterij volgt. Na iedere mislukte ronde bidt zij tot Maria in de hoop toch nog iets te winnen.
En dan gebeurt het. Ons lot valt in de prijzen! Wat te doen? Ik heb medelijden met de dame naast mij. Zij zal wel denken, die buitenlanders gaan er weer met de prijzen vandoor! Ik sta zo even in gedachte, totdat zij ineens enthousiast mijn arm pakt en roept:” Je hebt gewonnen! Je moet het zeggen”. Voordat ik kan reageren roept zij de spelleider. “Hij heeft gewonnen!”
Onze ‘premio’ is een digitaal fotolijstje, maar de ervaring dat men hier zo blij kan zijn als een ander iets wint, is de eigenlijke premie van deze onvergetelijke avond.
De Sagra delle Pappardelle al Cinghiale mag je echt niet missen als je hier in de buurt bent!